اوتیسم در کودکان

اختلالات اوتیسم باعث به وجود آمدن مشکلات زمینه‌ ای در تعاملات اجتماعی و همچنین برقراری ارتباط با افراد می‌ شود.

این اختلالات طیف وسیعی در گروه ‌هایی از افراد باعث به وجود آمدن چالش ‌های مختلفی که در وضع ها خفیف است.

در وضعیت شدید تر در زندگی افراد می‌ شود و در برخی دیگر نشانه های اوتیسم به صورت رفتار های تکراری و مشکل در تکلم خود را نشان می دهد.

این اختلالات در سن پایین تشخیص داده می شود.

استفاده از روش ‌های درمانی پزشکی و کاهش علائم و همچنین کنترل آن ها راحت تر است.

کودکان مبتلا به این بیماری به مهارت های خود را در سنین پایین تر بهتر می توانند تقویت کنند.

در این مقاله قصد داریم در رابطه با اختلال اوتیسم در کودکان و توضیحات را به شما عزیزان بگوییم با ما همراه باشید.

علت اوتیسم در کودکان

علت دقیق ابتلا به اوتیسم مشخص نمی باشد.

طبق تحقیقات انجام شده محققان می گویند، اختلال در بخش‌هایی از مغز که مسئول تفسیر پیام‌های دریافتی از اندام‌های حسی و پردازش گفتار در مغز هستند، منجر به اوتیسم می‌ شود.

هیچ مدرکی مبنی بر تأثیر محیط روانی اطراف کودک، مانند مراقبین او، بر رشد اوتیسم وجود ندارد.

ژنتیک

اوتیسم با سابقه خانوادگی مثبت مرتبط است، محققان معتقدند که ترکیب خاصی از ژن ها علت آن است.

سن بالا

عوامل دیگری مانند سن پدر یا مادر، احتمال ابتلای کودکان به اوتیسم را افزایش می دهد.

برخی داروها

بعضی از داروها و مواد شیمیایی در دوران بارداری مانند داروهای ضد تشنج، مصرف الکل نیز احتمال ابتلای کودک به اوتیسم را افزایش می دهد.

اختلالات متابولیک

اختلالات متابولیک مانند دیابت در کودکان یا چاقی مادر حتی احتمال ابتلای کودک به اوتیسم را افزایش می دهد.

کمبود آنزیم

در برخی موارد، اوتیسم به دلیل برخی از اختلالات مانند فنیل کتونوری درمان نشده رخ می دهد.

علائم اوتیسم در کودکان

علائم اوتیسم معمولا در 3 سال اول زندگی ظاهر می شود و برخی از کودکان این علائم را از بدو تولد نشان می دهند.

با این حال، برخی در ابتدا طبیعی به نظر می رسند، اما این علائم به طور ناگهانی بین 18 تا 36 ماهگی ظاهر می شوند.

برخی افراد تا زمانی که در جامعه حضور نداشته باشند علائم اختلالات ارتباطی را نشان نمی دهند.

اوتیسم تأثیرات زیادی بر تعاملات اجتماعی و ارتباطات افراد دارد، از جمله:

• الگوهای گفتاری غیرمعمول مانند صحبت کردن مانند یک ربات
• از تماس چشمی با دیگران خودداری کنید
• پاسخ ندادن به تماس با نام فرد مبتلا
• توسعه دیرهنگام مهارت های گفتاری
• مشکل در حفظ مکالمه
• پرخوری یا اختلال پیکا در کودکان
• تکرار مداوم عبارات
• مشکل آشکار در درک و بیان احساسات

انواع بیماری اوتیسم چیست؟

با توجه به آمار DSM (راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی)، اختلال اوتیسم را می‌توان به چند دسته زیر تقسیم کرد:

• با یا بدون همراهی اختلالات فکری
• با یا بدون اختلال زبانی
• مرتبط با یک بیماری پزشکی یا ژنتیکی شناخته‌شده یا یک عامل محیطی
• همراه با اختلال عصبی، روانی یا رفتاری دیگر
• با کاتاتونیا

یک فرد می‌تواند به یک یا چند مورد از این اختلالات، مبتلا شود.

قبل از DSM-5، برای افراد در طیف اوتیسم ابتلا به یکی از اختلالات زیر تشخیص داده می شد:

• اختلال اوتیسم
• سندرم آسپرگر
• اختلال فراگیر رشد طبقه‌ بندی نشده
• اختلال از هم گسیختگی کودکی

آموزش مهارت‌ های اولیه به کودکان اوتیسمی

حضور یک فرد مبتلا به اوتیسم در هر خانواده باعث می شود تا اطرافیان دغدغه‌ های زیادی داشته باشند و سعی دارند که با روش‌ های کاملاً اصولی و علمی مهارت‌ های اولیه را به کودکان اوتیسمی آموزش دهند.

قطعاً والدین و خانواده به تنهایی از پس چنین کاری بر نیامده و نیاز است که از مراکز آموزشی و افرادی که در این زمینه تجربه و مهارت کافی دارند کمک‌ های لازم را دریافت نمایند.

کودکان مبتلا به اوتیسم از نظر هوش و استعداد هیچ چیز از دیگر همسالان خود کمتر ندارند.

تنها مسئله و مشکل این است که آنها به دلیل عدم تمرکز، روند یادگیری کند‌تری نسبت به سایرین دارند.

این مسئله مستلزم آن است که مربیان با صبر و حوصله اطلاعات و آموزه‌ ها را در اختیار آنها قرار دهند و تا زمانی که نتیجه مثبت حاصل نشده نباید از آموزش دست بکشند.

شاید برخی از افراد ندانند که کودکان مبتلا به اوتیسم از نظر روانی و عاطفی آسیب‌ پذیرتر از سایر افراد هستند.

شاید تصور کنید که آنها اصلاً متوجه چنین مسائلی نخواهند بود، اما مهم است بدانید که بی‌ توجهی به این کودکان عواقب بیشتری را در پی داشته و باعث می شود تا عوارض جسمانی و روانی آنها تا حد زیادی تشدید شود.

اگر قصد دارید که مهارت‌ های کاربردی را به کودکان اوتیسمی آموزش دهید، باید با صبر و حوصله بسیار زیاد همراه بوده و به هیچ عنوان در روند آموزش از تنبیه، فعالیت‌ های پرتنش و خشونت استفاده نکنید.

زیرا در این شرایط علاوه بر عدم دریافت نتیجه‌ مطلوب ممکن است آسیب‌ های بیشتری به این کودکان وارد شود.

پیشگیری از اوتیسم

اگرچه نمی‌ توانید از داشتن فرزند مبتلا به اوتیسم جلوگیری کنید، اما می‌ توانید برخی از خطرات را با ایجاد برخی تغییرات در سبک زندگی کاهش دهید:

زندگی سالم

معاینه منظم، خوردن وعده های غذایی متعادل و ورزش منظم.

اطمینان حاصل کنید که مراقبت های دوران بارداری مناسب دارید و تمام توصیه ها را دنبال کنید.

در دوران بارداری از داروها استفاده نکنید

قبل از مصرف هر دارویی با پزشک خود مشورت کنید.

این توصیه به ویژه برای برخی از داروهای ضد تشنج بسیار مهم است.

درمان شرایط پزشکی فعلی

اگر بیماری سلیاک یا PKU دارید، برای مدیریت آن به دنبال مشاوره پزشکی باشید.

طیف اختلال اوتیسم

اختلالات اوتیسم در گذشته به پنج دسته طبقه بندی می شد اما اکنون آن را جزو اختلالات رفتاری قرار می دانند و برای آن طیف بندی انجام می گیرد.

در بعضی از افراد تمام نشانه های این اختلالات وجود دارد اما در گروه طیف شدید قرار دارند.

تعدادی از مبتلایان فقط زمینه های مشکلات ارتباطی در آن ها دیده می‌شود و در گروه دیگر تمامی نشانه ها بسیار خفیف است و در طبقه خفیف قرار دارند.

از جمله مشکلاتی که در رابطه با افراد مبتلا به اوتیسم وجود دارد، می توان به موارد زیر اشاره کرد:

چالش در تعاملات اجتماعی

از مهم ترین نشانه هایی که برای ابتلا به اوتیسم تاثیرگذار است، اختلال در تعاملات اجتماعی می باشد.

معمولا نوزادان به شکل طبیعی موجوداتی اجتماعی خواهد بود و همواره دوست دارند به چهره افراد خیره شوند و چهره به چهره با افراد مختلف قرار بگیرند.

نوزادان نسبت به شنیدن صدای افراد واکنش خوبی نشان می دهند و زمانی که به دو یا سه سالگی می ‌رسند، می‌تواند بر اثر شنیدن برخی از صدا ها لبخند بزند و یا یک سری فعالیت و انجام بدهند.

معمولا این اختلال در سن ۸ تا ۱۰ ماهگی قابل رویت است.

از جمله این علائم می‌ تواند نشان ندادن عکس العمل بعد از شنیدن صدای پدر یا مادر و یا شنیدن اسم خود.

عدم توجه اطرافیان و عدم برقراری ارتباط با اطرافیان و تاخیر در رفتار برخی نام برد این کودکان در بازی های گروهی به شرکت نمی کنند.

اغلب می‌ خواهند به تنهایی بازی خود را انجام بدهند.

کودکان مبتلا به اوتیسم از کودکان دیگر را تقلید نمی کنند یا از والدین به شکل آموزش چیزی یاد نمی گیرند، رفتار خشونت آمیز نسبت به اطرافیان دارند.

طبق نتایج بیان شده این گروه از کودکان به والدین خود وابستگی دارند، اگرچه این وابستگی در رفتار آن ها دیده نمی‌ شود اما رفتار می کنند که اصلا تمایلی به برقراری ارتباط با آن ها هم ندارند.

افراد مبتلا به اوتیسم افکار و احساسات دیگران را درک نمی کنند و نشانه های اجتماعی در آنها دیده نمی‌ شود.

این نشانه ها می تواند شامل لبخند زدن تکان دادن دست مفهوم خاصی برای آن ها ندارد.

آنها حتی نمی توانند زبان بدن و حالت چهره اطراف را بفهمند به همین دلیل برقراری رابطه اجتماعی با آن ها بسیار گنگ و نامفهوم به نظر می ‌رسد.

اغلب افرادی که اوتیسم دارند نمی توانند اتفاقات رخ داده را از نگاه دیگران مورد بررسی قرار دهند.

معمولا کودکان ۵ ساله می توانند افکار احساسات و هدف های اطرافیان را تشخیص بدهند و تفاوت های آنها را متوجه می شوند.

اما این افراد که مبتلا به این بیماری می باشند این موضوع را نمی دانند به همین دلیل است که می‌تواند واکنش خاصی در برابر رفتار دیگران داشته باشند.

از علائم این اختلال به ضعف کنترل احساسات می‌توان اشاره کرد.

این نوع رفتارها می توانند مثل فریاد زدن گریه کردن خشم و یا رفتار های تهاجمی باشد که در مهار رفتار نا اشنا معمولا برای آن ها به وجود می آید.

در مواردی دیده می‌شود که کودک به دلیل قرار گرفتن در موقعیت های خاص رفتار های خود آزار دهنده مثل کوبیدن سر به جسمی و گاز گرفتن و یا کندن مو های سر و ابرو و مژه های خود بروز می دهند.

مشکل در برقراری ارتباط

در این سن معمولا یک یا دو واژه را آموختن و نسبت به صدا زدن نام خود واکنش های خاصی نشان می‌دهد.

حتی کودکان قادرند در برابر چیزی که نمی‌خواهند عکس العمل نشان بدهند و با تولید ادا، صدا و رفتار های دیگر اعتراض خود را بیان کنند.

کودکانی که به اوتیسم مبتلا هستند، در یادگیری زبان بدن و صحبت کردن خیلی خوب عمل نمی کنند و یادگیری آن ها با تأخیر مواجه است.

در گروهی از کودکان که دیرتر مبتلا به این اختلال می شوند، در نخستین ماه های تولد قبل از اینکه مهارت های ارتباطی شان را از دست بدهند، قادر اند صداهای مختلفی را تولید نمایند و جملات بی معنی به کار ببرند.

سایر کودکان اوتیسم همزمان با آغاز به کار گیری مهارت های زبانی با تاخیر زیادی روبرو هستند.

صحبت کردن آن ها خیلی دیر اتفاق می افتد، درمان مناسب در اختیار این کودکان قرار بگیرند و با استفاده از مهارت های گفتار درمانی با افراد دیگر می تواند ارتباط برقرار کنند.

تعداد زیادی از کسانی که به اوتیسم مبتلا هستند، نمی ‌توانند زبان گفتاری داشته باشند.

از روش ‌های مختلفی مثل زبان اشاره تصاویر و وسایل الکترونیکی می توان برای برقرار کردن ارتباط با دیگران کمک بگیرند.

از جمله مشکلات گفتاری که برای کودکان اوتیسم وجود دارد، این است که ترکیب برای آنها نامفهوم است به همین دلیل جملات با مفهوم و برای آنها دشوار است.

کودکانی که به طیف اختلال اوتیسم مبتلا هستند با یادگیری کمی مواجه می شود و حتی قادرند کلمات سخت را بیاموزند ولی برای شرکت در گفتگو ها قطعا با مشکل مواجه می شوند.

در گروهی از این کودکان مهارت های زبانی چشمگیری دیده می‌شود، آن ها می توانند مثل دانشمندان حرف بزنند و مثل سایر بچه ها قادر به گفتن حرف های کودکانه نخواهد بود.

از دیگر مشکلات مبتلایان به اوتیسم این است که نمی تواند قدرت صدا، زبان بدن و برداشت ‌های غیر کلامی دیگران را به خوبی درک کنند.

این افراد علائم رایج بدنی در ارتباط خود استفاده نمی‌ کنند و معمولا تفاوت زیادی بین صحبت ‌های آن ها و حرکات چهره شان دیده می شود.

لحن کلام و قدرت صدای کودکان اوتیسم بیان کننده هیچ گونه احساس نیست.

این امر موجب می شود که خیلی دیر بتوانند با دیگران ارتباط بر قرار کند و رفتار های غیرعادی مثل داد کشیدن در آنها بیشتر دیده می‌ شود.

امروزه تکنیک های مختلفی برای افراد مبتلا به اوتیسم وجود دارد تا به کمک آن ها بتوانند احساسات را در آن ها تقویت کنند، در صورتی که این گروه می توانند آموزش ببیند.

به نمایش گذاشتن احساسات برای آن ها راحت تر می شود، رفتار های مشکل ساز کمتری می توان بعد از آموزش از آن ها ببینید.

برخورد صحیح با کودکان مبتلا به اوتیسم

امروزه تمامی افراد و البته والدین تمایل دارند تا برخورد صحیح با کودکان خود را فرا گرفته تا بتوانند روند تربیت آنها را اصولی‌ تر طی کنند.

به طور معمول تفاوت چشمگیری بین کودکان نرمال و کودکان مبتلا به اوتیسم وجود دارد.

تمامی پزشکان و متخصصان در این زمینه چندین راهکار مناسب را به والدین آموزش داده تا با کودکان مبتلا به اوتیسم برخورد صحیحی داشته باشند.

قبل از هر چیز باید بدانید کودکانی که با بیماری اوتیسم مواجه هستند، معمولاً تمرکز کافی نداشته و نمی‌ توانند با آرامش فعالیت خاصی را برای مدت طولانی ادامه دهند.

متخصصانی که در این زمینه فعالیت دارند، سعی دارند تا راهکار های مناسب را جهت تقویت حواس چندگانه کودکان به والدین آموزش دهند و به مرور زمان کودکان مبتلا به اوتیسم یاد می‌ گیرند که چطور باید وقت بیشتری را صرف انجام فعالیت‌ های مختلف کنند.

کودکان مبتلا به اوتیسم نیاز دارند که در محیطی کاملاً آرام و بدون تنش قرار بگیرند و والدین هم باید با کنترل محیط اطراف کودکان اوتیسمی شرایطی ایمن و آرام را برای آنها فراهم سازند.

با این حال مهم است که تمامی تکنیک‌ های لازم را جهت آرام سازی به کودکان اوتیسمی فرا گرفته و تنها والدین و مربیان هستند که می‌ توانند چنین شرایطی را برای این افراد فراهم سازند.

مهم است که کودکان اوتیسمی در شرایطی قرار بگیرند که با افراد بزرگسال و سایر همسالان به وضوح ارتباط گرفته و این روند بر کنترل اوتیسم بسیار موثر خواهد بود.

پزشکان و متخصصانی که در زمینه روانشناسی و درمان مشکلات خاص مانند اوتیسم فعالیت دارند، معتقدند که این کودکان هم مانند سایر همسالان باید زمانی را به انجام تفریح و بازی‌ های گوناگون اختصاص دهند.

زیرا محدود کردن کودکان مبتلا به اوتیسم تاثیر مخربی بر سلامت و روان آنها خواهد داشت.

به هیچ عنوان نباید آنها را در محیطی محدود و کاملاً بسته برای مدت طولانی قرار دهید.

کودکان مبتلا به اوتیسم معمولاً رفتار خاصی را برای مدت طولانی تکرار کرده و اگر متوجه می شوید که این برخورد هیچ گونه خطری برای سلامت کودک و اطرافیان ندارد، می‌ توانید اجازه دهید که به کار خود ادامه داده تا زمانی که به آرامش برسند.

با این حال نادیده گرفتن رفتارهای بی‌ ضرر تاثیر بسیار زیادی بر حفظ آرامش کودکان مبتلا به اوتیسم دارد.

لازم است بدانید که محدود کردن این کودکان و تذکر دادن‌ های دائمی و بی‌ دلیل می‌ تواند منجر به ایجاد تنش‌ های بیشتر در وجود کودکان شده و به مرور زمان آسیب‌ های ناشی از بیماری اوتیسم اوج می‌ گیرد.

هرگونه رفتارهای پرتنش و پرخاشگری از طرف کودکان مبتلا به اوتیسم کاملاً طبیعی است.

البته متخصصان سعی دارند علاوه بر کنترل رفتار کودک مبتلا به اوتیسم به والدین و مربیان آموزش دهند که در این شرایط باید چگونه با کودک برخورد کنند.

کودکان مبتلا به اوتیسم شرایطی کاملا خاص و ویژه دارند و نمی ‌توان مانند سایر کودکان به آنها رفتار کرد.

حتی اگر کودکان اوتیسمی فعالیت نادرست و یا خطرناکی را انجام می‌ دهند باید با آرامش کامل به آنها را متوجه کرد و حتی اگر خطری سلامتشان را تهدید می‌ کند با آرامش و بودن تنش آنها را از خطر دور کنید.

حفظ آرامش در مقابل کودکان اوتیسمی باعث میشود تا آرامش روانی بیشتری داشته و میزان پرخاشگری‌ ها و تنش آنها تا حد چشمگیری کاهش می‌ یابد.

درمان اوتیسم

هیچ درمان قطعی برای اوتیسم وجود ندارد.

درمان اوتیسم در هر فردی با توجه به علائم متفاوت می باشد و درمان ها و راه حل هایی برای مدیریت مشکلات با اوتیسم وجود دارد.

این مشکلات شامل صرع، اختلال وسواس _ اجباری، افسردگی و اختلال خواب می باشد.

امکان دارد این درمان ها برای تمام افرادی که به اوتیسم مبتلا می باشند، موثر نباشد و گزینه های کمکی دیگری نیز وجود دارد.

از مهمترین روش‌های درمانی شامل موارد زیر هستند:

مداخله در توسعه‌ روابط

هدف این نوع مداخله شامل درک دیدگاه‌های دیگران، تغییر پردازش و دریافت اطلاعات از چندین منبع به طور همزمان، نظیر بینایی و شنوایی، بدون احساس سردرگمی می باشد.

گفتار درمانی

به چالش‌های ارتباطی که افراد مبتلا به اوتیسم با آن مواجه می‌ شوند، کمک زیادی را دارد.

این کمک‌ها ممکن است تطبیق احساسات با حالت چهره، یادگیری نحوه تفسیر زبان بدن و پاسخ به سوالات را در برگیرد.

درمان و آموزش کودکان اوتیسمی و کودکان دارای نقص ارتباطی وابسته

این برنامه با تاکید بر یادگیری بصری و حمایت از مشکلات توجه و ارتباطات که ممکن است ایجاد شود، به ادغام نیازهای کودکان مبتلا به اوتیسم با محیط کلاس درس کمک می‌ کند.

مداخله‌ی رفتاری شفاهی

سبب کمک در ارتباط زبان و معانی می شود.

مربی‌ها بر روی کلمات تمرکز نمی‌ کنند بلکه تمرکز بر دلایل استفاده از آنها می باشد.

اختلال طیف اوتیسم چگونه تشخیص داده می شود؟

شما ممکن است یکی از اولین کسانی باشید که متوجه علائم اختلال طیف اوتیسم در کودک خود می شوید.

معلمان، متخصص اطفال، یا پزشک خانواده فرزند شما نیز ممکن است در مورد رشد کودک شما ابراز نگرانی کنند.

پزشک کودک شما در هر ویزیت رشد و تکامل او را بررسی می کند.

در مورد هرگونه نگرانی در مورد رشد و رفتار فرزندتان با پزشک خود صحبت کنید.

شما فرزندتان را بهتر از هرکسی می شناسید. اگر هنوز نگران هستید، به دنبال متخصص دوم باشید.

تست تشخیص اوتیسم

تشخیص ASD شامل چندین غربالگری، آزمایشات ژنتیکی و ارزیابی های مختلف است.

غربالگری رشد

آکادمی اطفال آمریکا (AAP) توصیه می کند که همه کودکان از نظر ASD در سنین 18 تا 24 ماهگی غربالگری شوند.

غربالگری می تواند به شناسایی زودهنگام کودکان مبتلا به ASD کمک کند.

این کودکان ممکن است از تشخیص زودهنگام و مداخله درمانی بهره مند شوند.

چک لیست اصلاح شده برای اوتیسم در کودکان نوپا (M-CHAT) یک ابزار غربالگری رایج است که در بسیاری از اقدامات اطفال استفاده می شود.

لازم به ذکر است که غربالگری تشخیصی نیست. کودکانی که از نظر ASD مثبت هستند، لزوماً این اختلال را ندارند. علاوه بر این، آزمایش های غربالگری ممکن است ASD را تشخیص ندهند.

سایر غربالگری‌ها و تست‌ها

دکتر سمانه عبدالمحمدی ممکن است ترکیبی از آزمایشات زیر را برای تشخیص اوتیسم تجویز کند:

• آزمایش DNA بیماری های ژنتیکی
• ارزیابی رفتاری
• تست‌های دیداری و شنیداری برای رد هرگونه مشکل در بینایی و شنوایی که مربوط به اوتیسم نیست
• غربالگری کاردرمانی
• پرسشنامه‌های رشد، مانند برنامه مشاهده تشخیصی اوتیسم (ADOS)

معمولا تشخیص ها توسط گروهی از متخصصان صورت می گیرد.

این تیم امکان دارد شامل روانشناسان کودک، کاردرمانگرها یا آسیب‌ شناسان گفتار و زبان باشد.

بررسی موقعیت کودکان مبتلا به اوتیسم در جامعه

همانطور که می‌ دانید اوتیسم نوعی اختلال عصبی است که ممکن است افراد مختلف به ویژه کودکان با چنین آسیبی مواجه شوند.

به طور کلی اوتیسم را نمی‌ توان به صورت قطعی درمان کرد اما راه‌ های زیادی برای کنترل آن وجود دارد.

مسئله‌ ای که پیش روی تمامی افراد مبتلا به اوتیسم وجود دارد، این است که آیا مانند سایرین می‌ توانند از خدمات اجتماعی در جامعه بهره‌ مند شوند یا خیر.

به طور کلی جایگاه افراد مبتلا به اوتیسم در جامعه کاملاً خاص و ویژه است و معمولاً نمی‌ توانند در کنار سایر افراد از خدمات مختلف بهره‌ مند شوند.

البته خدماتی که به این افراد ارائه می شود کمی ویژه و خاص است و با حساسیت بسیار زیاد انجام می شود.

کودکان مبتلا به اوتیسم از نظر رفتاری و شخصیتی افرادی متفاوت با سایرین هستند.

ممکن است در کسب مهارت‌ ها و آموختن علم کمی کندتر از دیگران پیش روند.

زیرا این افراد تمرکز کافی نداشته و نمی‌ توانند بازدهی درستی نسبت به آموزه‌ های مختلف داشته باشند.

به همین دلیل است که تمامی امکانات رفاهی، تحصیلی، اجتماعی و درمانی با شرایط ویژه در اختیار آنها قرار داده می شود.

البته تمامی افراد جامعه باید به درستی با کودکان مبتلا به اوتیسم برخورد کرده و آنها را عضوی از جامعه بدانند.

لازم است که نوع رفتار خود را با این افراد ساماندهی کرده تا مبادا آسیب‌ های بیشتری از نظر جسمانی و یا روانی به آنها وارد شود.

با این حال مراکز آموزشی خاصی برای کودکان مبتلا به اوتیسم دایر گردیده است که می‌ توانید با مراجعه به آنها خدمات زیادی را برای فرزندان خود دریافت کرده و اجازه دهید که به مرور زمان این بیماری تحت کنترل درآید.

اختلال حواس و عدم تمرکز کودکان اوتیسم باعث می شود تا در موقعیت‌ های مختلف از سایرین متمایز شوند.

البته تمامی خدماتی که برای افراد مبتلا به اوتیسم در نظر گرفته می شود کاملاً خاص و ویژه است و می‌ توانید بدون نگرانی از آنها بهره‌ مند شوید.

تفاوت بین اوتیسم با سندرم آسپرگر در چیست؟

نسخه­ فعلی راهنمای تشخیص بیماری­‌های سلامت روان، تشخیص اختلال طیف اوتیسم را آسان‌تر کرده است. این عنوان کلی شامل سه اختلال مجزا است :

• اختلال اوتیسم
• اختلال آسپرگر
• اختلال فراگیر رشد نابرشمرده

بر اساس اطلاعات موجود، افرادی که در مهارت های اجتماعی ناتوان هستند و رفتار های تکراری و محدود از خود نشان می دهند، مبتلا به اختلال آسپرگر هستند.

اگرچه سندرم آسپرگر دیگر در تشخیص رسمی اوتیسم گنجانده نشده است.

امروزه هنوز اعتقاد بر این است که کسانی که علائم اوتیسم خفیف تری دارند، به اختلال آسپرگر مبتلا هستند.

تفاوت بین اوتیسم و اختلال بیش فعالی در چیست؟

اوتیسم و ​​اختلال بیش فعالی گاهی با هم اشتباه گرفته می شوند.

کودکان مبتلا به ADHD مشکلات دائمی با بی قراری، تمرکز و حفظ تماس چشمی با دیگران دارند، این علائم در برخی از افراد در طیف اوتیسم نیز مشاهده می شود.

با وجود برخی شباهت ها، ADHD یک اختلال طیفی در نظر گرفته نمی شود تفاوت اصلی بین این دو این است که افراد مبتلا به ADHD تمایلی به قطع مهارت های اجتماعی و ارتباطی ندارند.

آیا رژیم غذایی می‌تواند بر اوتیسم تاثیر بگذارد؟

برای این دسته از افراد رژیم غذایی خاص و متفاوتی وجود ندارد.

اساس رژیم اوتیسم اجتناب از افزودنی های مصنوعی است.

شامل نگهدارنده ها، رنگ ها و شیرین کننده ها هستند. رژیم اوتیسم ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• میوه ها و سبزیجات تازه
• مرغ بدون پوست
• ماهی
• چربی غیر اشباع
• آب زیاد
• رژیم غذایی بدون گلوتن